Een verjaardagsfeestje. Veel mensen, ook die ik niet ken. Per gebeurtenis besluit ik: wel of geen hand geven. Ik besluit voor ‘wel’. Ik ga de kring rond, zoen de mensen die ik ken, stel me voor aan de onbekenden. Dan, een man op de bank met een biertje in zijn hand. We geven elkaar een hand. Mis. We willen elkaar een hand geven maar we grijpen mis. Dat is een idiote handeling. In het luchtledige je hand uitsteken en de ander zijn hand onder je neus zien bewegen, zoekend. We lachten wat dommig en ik beschuldig hem fijntjes van te veel biertjes. Hij lacht het weg. We doen een nieuwe poging die wel lukt. Dat zoiets simpels als handen geven, fout kan gaan, vond ik een openbaring. Net als je denkt dat heel veel handelingen geautomatiseerd zijn, lijkt dat ineens niet zo. Dat je een slok van je koffie neemt, maar de beker naast je mond houdt. Dat je een kus op een mond wilt geven maar dat je lippen ergens in een oksel belanden. Dat je op je fiets wilt stappen maar dat je naast de trapper stapt.
Dat soort dingen.