Mijn opa als “peter”

Naar aanleiding van het verhaal gisteren kreeg ik oa een reactie van iemand die een hele lieve opa had en de betreffende tekst nooit in een ander perspectief had bekeken en dat ook niet zou willen.

Natuurlijk moet je dat niet willen. Het lijkt me geweldig om dat soort herinneringen aan een opa te hebben en in mijn omgeving zijn heel veel leuke opa’s! Misschien dat het ontbreken van een eigen leuke opa wel meespeelt in het kleuren van mijn teksten.

Mijn opa.
Als ik aan mijn opa denk, zie ik een grote, sterke man voor me die niets van malligheid moest weten. Een autoritaire man met naast zich mijn (stief)oma die gedienstig was en lief. Dit is de enige opa die ik gekend heb. De ouders van mijn vader heb ik nooit gekend, slechts een vaal fotootje geeft een beeld van die mensen.

Geknuffeld heb ik zeker nooit met mijn opa, gesproken ook niet. Als we op visite kwamen werden de kinderen geacht buiten te gaan spelen, wat wij ook deden natuurlijk. Mijn opa en oma waren ook de peter en meter* van mij en mijn tweelingzus. Daar hoefde niemand jaloers op te zijn. Mijn oudste zus en jongere broer hadden hippe tantes en ooms als ‘naasten’ en die werden flink verwend door hen. Nu lachen we er nog steeds om. Onze jaloerse blikken naar het glimmende rode jasje dat opvallend in de woonkamer aan een hanger hing en dat mijn zusje van haar ‘meter’ had gekregen.

Ik heb niet veel meer met het katholieke geloof en vraag me af of dat nog bestaat. De meter en de peter. Vandaar hieronder maar even de uitleg.

*Doopgetuigen. Behalve hun functie als getuigen, wordt hen ook gevraagd “een bijzondere zorg en aandacht” te besteden aan de christelijke opvoeding van het kind, in het bijzonder wanneer het kind zijn beide ouders zou verliezen.