Ik noem dit tegenwoordig: mijn moederdagen. De dag, 18 januari, dat zij jarig was en de dag, 19 januari, dat zij overleed. Vandaag was ze 82 geworden en dat had makkelijk gekund.
In mijn jongere jaren heb ik veel geklaagd over mijn moeder. Verwijten gemaakt. Misschien doen alle kinderen dat, ‘blaming the parents’. Maar hoe ouder ik word hoe meer ik vooral ga zien wat ze eigenlijk betekende voor ons.
Zij was de spil van het gezin, de moeder die thuis was met dat kopje thee. Die ons ’s ochtends wakker maakte, een op-en-top huisvrouw waarvan wij de kneepjes van het vak meekregen. Wij, dochters, strijken als de beste. Je koopt er niets voor maar het is mooi meegenomen. Maar er was meer dan al die praktische zaken. Zij was ook de warmte in huis.
Gezellig
Ik herinner me ‘gezelligheid’. Dat vonden later ook alle verkeringen die de revue passeerden. Ze bleven graag hangen met een biertje en een knabbeltje. De zaterdagavond was echt zo’n zaterdagavond uit de geschiedenisboeken van gezin en samen-zijn. Visites die kwamen, dat deed je in die tijd, je ging op visite bij elkaar.
Verzorgd
Als mijn vader thuiskwam van het werk, was alles klaar. Nog zie ik haar staan in de keuken voor het kleine spiegeltje, waar ze met zo’n puntkam haar haren fatsoeneerde. De keuken? Ja, zij had geen eigen kamer of slaapkamer. De bedkast in de woonkamer was hun onderkomen toen wij nog thuis woonden. De hond stond voor het raam te kwispelen om baasje te begroeten en zij deed dat ook.
Muziek
Onze liefde voor muziek, cabaret, hebben we van haar. Robert Long op de pick-up, en zij zong mee. Jim Reeves en Shirley Bassey, zij zong mee met weemoed en verlangen naar iets dat zij niet kende. Er was een LP met een medley van oud-Hollandse liedjes: Daar bij de molen, Ik heb je voor het eerst ontmoet, De klok van Arnemuiden. Nu nog zingen we moeiteloos de hele medley achter elkaar als één van ons een nummer inzet. Henk Elsink, Wim Sonneveld en Toon Hermans. Ze was er gek mee. Naar het theater ging ze nooit. In haar hoofd maakte zij haar eigen theater. Dat leven was later mooier dan het werkelijke.
Klein
Dat is waar ik met pijn op terug kijk. Dat haar leven steeds kleiner werd. Haar huis was haar veilige haven maar graag hadden we haar meegenomen om haar meer te laten zien van de wereld die er ook was. En terwijl ik dit nu typ, realiseer ik me dat niets haar diep, verborgen pijn ooit weg kon nemen en dat ik dat een beetje herken.
Ik ga Moederdag vieren.