‘Mijn hart is niet dement’

Bij toeval zie ik een uitzending van Nieuwsuur. Over dementie. Een portret van drie patiënten. Een vrouw doet yoga-oefeningen in haar woonkamer. Een mooie, oude dame in fel gekleurde kleding. Modern kapsel. Een vrouw van tachtig. En wat een vrouw.

Ze weet dat ze aan het dementeren is. Ze zegt ook zelf als ze haar keuken laat zien: ‘Koken mag ik niet meer. Als ik hier iets sta te doen is er een hele grote kans dat ik vijf minuten later in de tuin aan het werk ga. Het stond hier al een keer blauw’. Ze haalt haar schouders op.

Ze vertelt dat ze bijvoorbeeld naar een laatje loopt en dan niet meer weet wat ze ging doen. En dat ze dat de hele dag heeft. Achter haar eigen feiten aanloopt. Ze schildert niet meer maar geeft nog wel yoga-lessen. ‘Om toch nog het gevoel te hebben dat je er toe doet’.

Yoga juf

We zien haar op het matje de benen strekken. Het gaat natuurlijk niet zo makkelijk maar ze strekt ze beter dan ik de mijne kan. Ze is slim, betrokken en sociaal. Ze vertelt haar verhaal zonder haperingen. Maar ze heeft het wel: dementie.

Contact

Contact met anderen is belangrijk. En dan zegt ze iets dat mij ontroert. ‘Mijn hart is niet dement’. En ik denk, je hebt gelijk. Je huid heeft het allemaal onthouden. De aanraking, de beroering, de kus op de wangen, op de lippen, de hand door je haren. Je huid weet alles nog. Je hart heeft niet alleen technisch geslagen, zoveel slagen per minuut maar heeft ook de liefde gevoeld. En ze heeft een ruim hart, dat kun je zien en voelen.

Haar wens

Ze wil haar leven eindigen als ze ‘er nog is’. Met haar kinderen om haar heen. Niet wegkwijnend in een niemand. Ik begrijp dat zo goed. Wie wil dat eigenlijk wel? We hebben allemaal voorbeelden om ons heen van mensen die niet meer weten, niet onthouden en herkennen. Die pijn hebben en lijden.

Maar ook bij hen is het zo: het hart is niet dement.

Dat wil ik onthouden, zo lang als het gaat.