Hou ouder ik word, hoe meer ik me realiseer dat sommige dingen van mij nooit veranderen. Ik kan er beter mee omgaan, ik kan het verdoezelen of verzwijgen, maar ze horen bij me, of ik dat nu wel of niet wil.
Zo blijf ik graag in mijn eigen veilige wereld. Voel geen behoefte om een grotere wereld te ontdekken. De wereld in mezelf is groot genoeg en redelijk ontgonnen.
Mijn buitenkant is groot en flink en zelfverzekerd. Mijn binnenkant daarentegen is klein, kwetsbaar en breekbaar en slechts voor een enkeling toegankelijk. Soms.
Veranderingen
Ik kom er nu echt pas achter dat ik gewoon niet van veranderingen houd. Hoe stoer het ook is om te zeggen: kom maar op, I do it my way… Het is niet waar. Zeker, ik doe stoere dingen, maar alleen maar in de ogen van hen die zelf die dingen niet durven. We kijken immers allemaal met onze eigen blik naar de wereld van anderen.
Dat kleine meisje op de foto, dat ben ik. Die hand, dat ben jij. Ik blijf handen nodig hebben al is het maar om ze van me af te slaan. Ik weet hoe ik mijn grote-mensengezicht op moet zetten, die van ‘kom maar op’, die van ‘kan mij niet schelen’ maar eerlijk? Alles scheelt mij.
Met mijn grote-mensengezicht kan ik naar buiten en speel ik dat ik de wereld aan kan.
Stoer
Is het stoer om dit te delen in een blog? Voor heel veel mensen wel. Maar voor mij is schrijven, het onder woorden brengen van dingen die ik niet wil of kan zeggen, een hand naar buiten. Een hand naar mezelf. Een poging om mezelf te laten zien zonder maskers en gedoe. Om zelf de hand te zijn naar het kleine meisje dat nog steeds ergens onder een struik zit en wacht totdat iemand haar er uit trekt.
1 reactie
Mooi gezicht!