Anderhalf jaar geleden verhuisden wij naar een appartementencomplex. Schuin tegenover ons wonen F en M. Al heel snel wisten wij (en het hele complex), dat zij eigenaar waren van koffietent De Prinsevink. Niet alleen door het grote logo op hun auto maar vooral door hun enthousiaste verhalen.
Vorig jaar verkocht het stel hun Prinsevink en stond de witte auto, plotseling logo-loos, geparkeerd.
Ergens in maart liep ik de buurman tegen het lijf en we raakten aan de praat over iets dat net in het nieuws was. Ik vertelde hem over mijn blog en dat werd het begin van een plotselinge samenwerking. In een voorzichtige mail vertelde F over zijn plannen om een boekje te maken met 39 verhalen. Die 39 verhalen waren verbonden met de 39 jaar dat hij eigenaar was geweest van de Prinsevink. Of ik misschien eens wilde kijken naar de teksten om te zien of het wat was of kon worden.
Lekkere koek
Als tekstschrijver ben ik dikwijls bezig met teksten. Over van alles. Maar dit was even andere koek. Lekkere koek en leukere koek. En gingen in het begin de plannen voor het boekje niet veel verder dan een aantal pagina’s met een nietje er door heen… De buurman maakte kennis met het perfectionisme van de buurvrouw. Wat nietje? Wat paar pagina’s? De lieve en ontroerende verhalen verdienden meer. En met mijn grafische achtergrond en kennis kon ik daar ook meer van maken. Om een lang en intensief verhaal heel kort te maken: gisteren zou het eerste proefexemplaar bij mij in de brievenbus vallen. Zenuwachtig drentel ik een keer of vier naar beneden waar ik uiteindelijk tegen een uur of vijf het pakketje zie liggen. Ik knip de envelop open en haal het boek uit de verpakking en slaak een zucht van verlichting. De buitenkant is oké. Mooi zelfs. Voorzichtig blader ik door het binnenwerk, ik durf nog niet echt te kijken, met het oog van de criticus in mij.
Blij, blij, blij
Ik klop aan bij de buren en overhandig hen het boek. Ik zie en voel, ook bij mijzelf, ontroering en blijdschap. De buurman kan het niet geloven, hij heeft zijn levenswerk in handen. Enthousiast zeg ik dat ik er morgen een blog over zal schrijven met de link om het te bestellen. Ik maak foto’s van het boek en deze ochtend zit ik er helemaal klaar voor. Dan hoor ik in gedachten weer wat de buurman zei. ‘Niemand mag het nog zien, pas bij de publicatie tijdens een speciale gelegenheid, zal het boek getoond worden’. Oeps. Had ik bijna een fijne burenrelatie naar de knoppen geholpen. Over een paar weken zal ik trots de beelden laten zien, maar nu dus nog even niet.
Klusjes met een hart
Vaak geef ik van te voren aan hoeveel tijd ik kwijt zal zijn aan een klus. Mijn inschatting met deze klus sloeg nergens op. Maar er zijn opdrachten die meer zijn dan een ‘klus’. Die mij blij maken, zo blij, dat niets er meer toe doet. De uren niet, de inspanning niet, de spanning niet. Het boek van de buurman is ook mijn boek geworden. Niet met mijn naam erop maar met mijn hart erin.
Goed om opnieuw te ontdekken wat ik eigenlijk nooit meer mag vergeten. Waar word ik echt blij en gelukkig van?
Dat heeft altijd met ‘samen’ te maken, met ‘bonding’, met kwetsbaarheid en dankbaarheid.