Gisteren hebben we afscheid genomen van de vader/schoonvader van mijn schoonzus en broer. Een verdrietig afscheid met gelukkig heel veel dankbaarheid en mooie herinneringen voor hen. Mijn broer was gek op zijn schoonvader. Hoe hij hem na kon doen in stem en gebaar toonde die liefde in al zijn eenvoud. De uitstapjes die ze met hem deden en de enorme vitaliteit van een man die alles nog wilde.
Mijn broer heeft verdriet. Ik zie het niet alleen als zijn tranen stromen en hij ze niet kan tegenhouden. Ik zie het ook als de tranen niet stromen. De manier waarop hij op zijn lip bijt om het tegen te houden, te stoppen. De trekken in zijn gezicht. Mijn grote broer. En ik zie bij ons, de zussen, dat we hem allemaal tegelijk willen troosten, hem willen verlossen van het verdriet en het besef dat het niet kan. En ook het besef van dankbaarheid dat hij zo’n man is die zijn tranen en verdriet laat zien, tegen wil en dank.
We praten kort over onze eigen vader. Hoe verschillend waren deze mannen. Hoe de een altijd zijn gevoel verstopte of er overheen stapte, terwijl de ander straalde van oor tot oor en soms ook in gênante momenten, helemaal zichzelf was. Twee mannen. Twee vaders. Dezelfde liefde maar anders getoond. De een kon wat de ander nooit geleerd had.
En mijn broer kan dat ook. En gisteren voelde ik tot in elke vezel hoe veel ik van hem houd. Hoe ik hem waardeer. En hoe trots ik op hem ben.