‘Mevrouw, is dat mijn riem?’

We gaan op visite bij de moeder van Vriendin. Op eerste kerstdag organiseert het huis waar moeder woont, een high tea. Als wij binnenkomen in het prachtige huis is het al heel gezellig druk. Kinderen en kleinkinderen die opa of oma bezoeken, zitten keurig gekapt netjes te zijn. Vriendin tikt moeder zachtjes op haar schouder en als moeder dochter herkent als haar jongste zus, slaat ze blij op haar knieën. ‘Warempel, daar zal je haar hebben.’ Moeder begint enthousiast een Sinterklaaslied te zingen. Als Vriendin oppert om kerstliederen te zingen, schudt moeder gedecideerd het hoofd: ‘dat is nu niet zo gepast’, zegt ze.
Tegenover ons zit een oude man. Hij wijst naar de riem van de tas van vriendin die over een stoel hangt. Hij wenkt mij.
‘Ik weet het niet zeker’, zegt hij, maar ik dacht te constateren dat dat mijn riem is.’ Hij wijst nog een keer. Ik leg hem uit dat de riem bij een schoudertas hoort. De oude man mompelt iets en slaat verlegen zijn ogen dicht.
Als we weggaan vindt moeder dat niet leuk. Vriendin zegt dat we ook kerst gaan vieren bij een andere ‘zus’ van moeder.
‘Mag ik mee’, vraagt moeder zachtjes.