We kunnen, we mogen, we gaan. Zo gaat het ongeveer als na bijna twee jaar de appartementen worden opgeleverd. Heeft de aannemer nog bedacht om de blokken na elkaar op te leveren, uiteindelijk is er geen houden meer aan. We gaan. Met z’n allen.
Het meest onder de indruk ben ik van de man die namens de aannemer de klachten aan moet horen en op moet lossen en wel NU. Want we zijn nogal veeleisend, met z’n allen. Maar ook groot respect voor al die mannen, ja sorry, het zijn alleen mannen, die sjouwen, slepen, duwen, trekken aan keukens, trolleys, verhuisdozen, vloeren. Als ik in de middag in de berging ben hoor ik iemand breken. De man die ik net tegenkwam. Het zweet gutste van zijn voorhoofd, zijn adem ging zwaar en hij trok aan een doos die de lift in moest. Waarschijnlijk, hoogst waarschijnlijk lukt dat niet. ‘Godverder…., wat een pleurisgodvergetenklotebende is het hier’. Ik citeer niet letterlijk, het was veel erger.
Druk druk druk
Vrachtwagens rijden op en aan. Nieuwe keukens van verschillende bedrijven, verhuisbedrijven van Kriskras door het land, kleine wagens waarop interessante teksten staan als ‘bouwwonder’ of ‘bouwschade’. Loodgieters, installateurs, timmermannen, netwerkspecialisten, tegelzetters. En allemaal moeten ze met dezelfde lift. Beneden wordt er gebeld dat onze tafel er aan komt. Ik open de deur alvast. Een mijnheer stapt binnen en geeft een hand. ‘Wat kan ik voor u betekenen?’. Ik kijk naar zijn lege handen. ‘U heeft geen tafel bij u?’
‘Nee’, zegt hij, ‘maar ik weet alles van internet’. Hij moet een deur verder en ik geef zijn hand weer terug.
Dozen
Dan komt de tafel. In weer een doos.
Ik heb inmiddels een dozenfobie opgelopen. Dat moet slijten zegt de verhuistherapeut.
Buren
En overal komen we onze buren tegen. We vinden onszelf nog steeds de allerleukste etage van de drie blokken en tot nu toe is daar ook alle reden toe. We lopen bij elkaar naar binnen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en het leuke… het hoort ook zo te gaan. Want ook al hebben we allemaal muren, ramen, deuren, vloeren, het is allemaal anders en zo creërt ieder zijn eigen plek. Ami heeft ook onverwacht kennis gemaakt met een allerliefst buurhondje (vinden wij). Ami denkt er anders over. Er komt even helemaal niets en niemand meer van haar soort haar huis binnen. En misschien is het ook tijd dat zij eindelijk weer haar eigen mandje kan vinden. Wij hebben ons mandje al helemaal gevonden. Een heerlijk mandje.
3 reacties
Wat leuk beschreven Anja. En nu het grote genieten met Thea in je eigen appartement en alle andere leuke mensen van jullie etage.
Heel veel geluk samen!!!!
Gefeliciteerd , nog even een beetje verhuisstress
En dan genieten !!!