Met een rijgsteek de wereld rond

Dit is/was de naaidoos van mijn moeder. Waarom dit juist bij die dochter terecht is gekomen die niets heeft met borduren, haken en breien is een wonder. Maar ik ben er blij mee. Want elke keer vind ik daar wat ik niet verwacht. Buiten een handige naaidoos is het ineens ook een herinnering aan de werkende handen van mijn moeder.

Al eerder heb ik op dit blog gemeld dat ik niet tegen kledingmerkjes/wasvoorschriften kan die vaak in naadjes van shirts of blouses aan de binnenkant zitten. Alleen de aanblik bezorgt mij jeuk.

Kwaliteit
Koop een een blouse van kwaliteit dan valt het nog wel mee om het onding te verwijderen. Dan is het label er apart opgestikt maar meestal wordt het gewoon meegenomen bij het dicht stikken der naden. Probeer dat maar eens netjes te verwijderen. Dus het is niet alleen lastig, ik ben ook zeer ongeduldig. Ik knip het radicaal af, vaak iets teveel waardoor veel shirtjes van mij herkenbaar zijn aan een luchtgaatje aan de zijkant. Niet erg onder een jasje of zo.

Maar vaak zijn het nieuwe hemdjes. Uitermate geschikt voor vakantie maar zonder luchtgaatje dan.

Rijgen
Dus gisteren besloot ik een stapel shirts ter handen te nemen. Nu ken ik alleen de rijgsteek en alles zegt me dat dat niet de manier is van iets ‘helen’ maar ja. Ik heb dus vier shirts geregen. Ik vind het er nog best oké uitzien. Je moet er niet met je neus op gaan hangen maar wie zal er tijdens de vakantie bovenmatig geïnteresseerd zijn in mijn naadje? Precies.

En laat ik nu in de naaidoos van mijn moeder precies al die kleuren vinden die ik nodig heb. Die toen, in haar tijd, niet gangbaar waren. Maar ze zijn er wel. Klosjes met roze en mintgroene draad.

Moederketting
In die doos bevinden zich allerlei ondefinieerbare dingen, voor mij, die dochter die niets heeft met naaigerei. Maar ik laat ze. Ik ruik aan het zakje en gaat met mijn vingers door de knopen die nooit maar dan ook nooit gebruikt zullen worden. Maar wegdoen? Nee. Desnoods rijg ik ze aan elkaar als een lange moederketting.