Soms denk ik: dit kan gewoon niet. Kleine dingen, grote dingen. Of het lijkt klein maar uiteindelijk is het dan heel groot. Eng groot.
Ik vrees dat ik het toch nog even over het songfestival moet hebben. En wel het liedje van Engeland. Op het podium stond SuRie met het nummer Storm. Nooit eerder van gehoord. Een liedje waar ik niet warm of koud van werd. Maar toen.
Toen
Toen werd ik vanmorgen wakker met dat nummer in mijn hoofd. Het refrein. Achter elkaar gaat het door. En ik ken het liedje niet. Slechts 1 keer gehoord. Dus… wat hebben ‘ze’ gedaan in dat lied of met dat lied?
Mijn hoofd barst bijna uiteen van alle complottheorieën die je maar bedenken kunt en ik vrees dat ik er heel veel niet bedenken kan. Blijkt het straks helemaal niet meer om creativiteit te gaan maar om bedachte constructies waarop hersenen anticiperen. Worden we beïnvloed terwijl we dat niet willen en het lied in dit geval, het ook niet verdient. Vinden we iets leuk of mooi door manipulatie van hogerop. Zijn we niets meer dan een legertje volgers met de illusie van vrij denken.
Of…
Of, en dat vind ik een fijner idee, bestaan alle liedjes eigenlijk al. Ik heb eerder geschreven dat als ik een lied maak, ik het op het juiste moment uit de lucht moet plukken. Kwestie van timing en gevoel. Raak ik de melodie of tekst op de een of andere manier kwijt, dan weet ik zeker dat het ooit weer langs komt. Wanneer weet ik niet, kan een dag duren, een maand of jaren.
En misschien kunnen meerdere mensen tegelijk wel hetzelfde lied uit de lucht plukken. Dat je even op dezelfde golflengte zit. En moet ik blij zijn dat SuRie eerder was?