Om de zoveel tijd is het weer nodig mijn psyche nader te onderzoeken. Een reguliere update zeg maar. Zonder te overdrijven kan ik zeggen dat ik een ‘die-hard’ ben op dat gebied. Vele vormen van therapie heb ik doorlopen.
Nu zit ik vorige week tegenover een jonge vrouw die mij de intake afneemt. Al die vragen, al dat vroeger, al dat gepeur, gewurm, al dat begrip!
Ik wil niet meer. Ik wil niet meer vertellen van toen en ach, en erg. Irritatie borrelt langs mijn ruggegraat omhoog.
“Ik merk dat u iets afwerends heeft, klopt dat?”, zegt de jonge psychologe. Ik erken dat ik er met gemengde gevoelens bij zit. Juist als ze mij de zoveelste begrijpende blik toewerpt wordt het me teveel. De irritatie bereikt haar hoogtepunt, in mijn lijf voel ik de woede bonzen tegen mijn huid en voordat ik er erg in heb spring ik op, grijp haar beet en schudt haar zo hard heen en weer dat haar gouden oorbelletjes afvliegen en het gouden speldje dat haar donkere haren bijeen houdt, vliegt door de lucht. Ik sleur haar aan de haren naar de spiegel en dwing haar te kijken naar het gepolijste plaatje.
“Wil jij mij vertellen hoe ik leven moet (is ook een lied)’, schreeuw ik haar toe.
“Hoe oud ben je eigenlijk gemummificeerde Freud? Hoeveel heb jij meegemaakt in je gladde leventje met studiebeurs en bul? Bull shit, moet ik zeggen. Weet jij wat er mis is met mij? JIJ.
Ze kwam snel tot de conclusie dat er mij niets aan de hand was.
Toen ik ooit jong aan therapie begon zat er tegenover mij een oudere vrouw. Een MOEDER die mij in haar schoot welkom heette. Die mij geruststellend zei dat alles, alles goed zou komen.
Nu, op mijn 51ste is het moeilijk, dat begrijp ik ook wel, een oudere vrouw te vinden zonder ze uit het verzorgingshuis te halen. Maar toch!
Een wijze vrouw, een oudere dame die mij zegt dat alles, alles goedkomt. En dat dat goed is.
2 reacties
En toch….alles komt goed maar eis niet te veel van je zelf. Je bent wie je bent en dat is hardstikke okee.
Dikke kus
knuffel!!