We zitten in Parga en het is hier echt geweldig. Het heeft alles wat wij van een Griekse vakantie verwachten en hopen. En zelfs nu in mei, is het er aangenaam druk. Veel te zien dus.
‘s Avonds strijken we neer op een terras aan zee met uitzicht op tafeltjes voor ons. Een stel komt aan. Hij ziet er uit alsof hij nog niet helemaal beseft waar hij is. Zijn kleding is winters en dat alleen al doet mij naar hem staren. Zij ziet eruit als de jonge mrs Bouquet uit de serie Schone schijn. Als hij zijn pet heeft afgedaan blijkt hij er ook uit te zien de jonge mrs Bouquet.
Stelletje
is het wel een ‘stelletje’ vraag ik me af. Zij lijkt ouder en wijzer. Misschien is het wel moeder en zoon? Dezelfde neus, het zelfde lange gezicht en beiden hebben wolkerige, zachte wangen. Zijn kin steekt iets meer naar voren. Zij zwijgt bijna de hele avond maar kijkt met een tevreden blik naar hem en naar de zee.
Zwijgend kiezen ze iets van het menu en zwijgend eten zij even later. De meeste zwijgende stellen zijn uitgekeken op elkaar, uitgepraat. Maar dit zwijgen heeft iets gelukzaligs. Zo wil ik ook zwijgen, later, als het niet anders kan.
Veel eerder dan wij vertrekken ze weer. Ze waggelen een beetje, als gelukkige eendjes in Greece.