Je hebt wel eens van die mijmermomenten. Een mooi woord: mijmermomenten. Zo’n moment van terugkijken zonder terug te willen.
Mijn mijmermoment begon toen ik een schrijfopdracht ontving naar aanleiding van een foto van een vrouw die heel verdrietig is. Of ik daar even iets bij kan verzinnen. Nu draai ik voor een beetje verdriet mijn hand niet om maar het wilde niet vlotten. Ik belandde al snel in bouquetreeksachtige tekstjes van liefdes die voorbij gaan en het verlangen naar herstel.
Voorbije relatie
Maar ik bleef hangen bij voorbije relatie. Soms kom je iemand tegen van zo’n voorbije relatie. En dan heb ik het niet over een relatie van een maand of twee maar een relatie van jaren. Een relatie van huis en haard samen, een relatie waar je voor getekend hebt. Dan kijk je naar die persoon, misschien praat je samen en sta je toch wat onwennig te staan. Hoe gingen onze gesprekken eigenlijk? Waar hadden we het over en waar kunnen we het nu nog over hebben. Is er nog oud zeer waarvan de ander niets vermoedt?
Vriendschappen
En zo is het ook met vriendschappen die ooit heel heftig en intens waren. Jaren verstrijken, herinneringen vervagen maar er blijft iets hangen. En als je dan de draad weer op wil pakken merk je dat er geen draad meer is. Doorgeknipt of kapot getrokken, wie zal het zeggen. Een draadje dat nog maar armzalig ergens aan bungelt. Vaak aan je eigen hart. Wat moet je met zo’n draadje?
Ik berg ze liefdevol op.
Want sommige draadjes waren heel belangrijk. Hielpen mij naar de overkant of trokken me het rechte pad op. Voorbij is voorbij. Maar liever heel veel ‘voorbijs’ met mooie herinneringen dan geen ‘voorbij’ en ergens blijven steken halverwege.