Gisteravond in de auto luister ik naar The best of Johny Cash. De oudere Cash zingt met zijn gebroken stem, nummers van toen.
Ik hoor de lyrics van For the good times, en voor ik het weet ben ik in gedachten terug. Voel ik ergens heel diep in mij de herinnering aan de rauwe pijn van verlaten worden. Het zit heel ver weg maar nog niet zo heel lang geleden was de pijn weer daar. Hoe vaak ben ikweer opgekrabbeld uit een diepte waarvan ik dacht, die ga ik niet redden. Hoe de wanhoop zich aan je vastbijt, hoe je het niet meer weet en alleen nog maar de armen van familie en vrienden kan voelen.
Gierend van verdriet heb ik Andre Hazes horen zingen, maar zij gelooft in mij… nou, niet meer dus. Ik houd van melancholie, van die triestheid die nog licht genoeg blijft om glimlachend op terug te kijken.
Had ik toen dit nummer van Cash tot me door laten dringen… Luister: