Bij Pauw waren gisteren programmamaker Valerio Zeno en gasten uit de serie Over mijn lijk aanwezig. Donderdag begint een nieuwe serie en daar ga ik weer naar kijken.
Het valt mij de laatste tijd op hoe goed Jeroen Pauw omgaat met moeilijke, persoonlijke en emotionele verhalen. Nergens cynisch of pathetisch, nergens over de rand. Met gepaste afstand en mededogen.
Mededogen
Dat woord kwam ineens in mij op en wat een mooi woord is dat eigenlijk. Als ik het opzoek staat er: ‘Mededogen is niet hetzelfde als medelijden. Het verschil tussen mededogen en medelijden is dat het lijden eruit is. Mededogen laat de ander zelf verantwoordelijk zijn.’ Dat is precies wat Pauw maar ook presentator Zeno doen. Het wordt nergens goedkoop.
Waarom meedoen
Die vraag wordt gesteld aan de partners van inmiddels overleden jonge mensen. Waarom doe je mee aan zo’n programma en laat je zoveel intimiteit zien? Dichter dan de dood en dichter bij de dood kunnen we niet komen.
Natuurlijk zijn ze blij met een eeuwigdurend document van hun geliefde maar zij en hun zieke geliefden wilden vooral laten zien dat het leven niet stopt als je weet dat je dood gaat.
Ik stel mezelf een andere vraag. Waarom kijk ik naar dit programma en waarom raakt het mij zo? Juist omdat ik het mededogen voel. Ik niet mee hoef te lijden. Ik leer van jonge mensen die ineens over zoveel wijsheid beschikken en dat delen met mij, met ons. Die alles weer even terugbrengen naar waar het werkelijk om gaat in het leven. Leven met liefde, omringd door familie en vrienden.
Mededogen
Het zou voor mij het woord van 2018 mogen worden. Mededogen. In de boeddhistische filosofie wordt er een duidelijk onderscheid gemaakt tussen medelijden en mededogen. ‘Hoewel medelijden zeker het morele aspect van medeleven impliceert, is medelijden een gevoel dat lijden in de geest teweegbrengt; het is geen ideale toestand. Mededogen daarentegen is niet een gevoel, maar is een morele mentale factor, een staat van de geest die ontwikkeld is.’
Wat gun ik ons allemaal een geest die ontwikkeld is.