Me and the Ziggoboy

Misschien heb je gelezen van mijn eerste contact met ziggoboy M.
Maandagavond, terug op weg naar huis, word ik gebeld. Ziggoboy.
“Hallo, ik zou u terugbellen”.
Ik weet onmiddelijk wie het is, die stem, het ondertoontje, het superieure geluid van een echte ziggoman.
“ja, dat klopt en dat doe je nu”.
“Hoe is het met u?”
“Met mij gaat het goed”
“Ik wil natuurlijk maar 1 ding weten…, is het gelukt?”
“Ja, niet in eerste instantie, maar later wel, een gedoe maar goed, alles werkt.”
“Wat ben ik blij om dat te horen”.
Ik wil niet weten wat ziggoboy op dit moment met zijn handen doet maar dat het hem opwindt, dat is zeker.
“Je hebt me echt geholpen”, geil ik hem op.
Hij stottert. “Ja, daar ben ik goed in. Maar wat fijn om u zo positief te horen!”
“Ja, zeker”. Ik zoek naar een mooie afsluiting.
“Is er iets wat ik nog voor u kan doen?” gaat hij verder.
“Nee”, zeg ik, “eerlijk gezegd hoop ik dat ik je heel lang niet hoef te bellen.”
Hij zucht.
“Dat hoop ik ook. Weet u wat ik nog meer hoop?”
“Nou?”
“Dat als u belt, u mij aan de telefoon krijgt”
“U haalt de woorden uit mijn mond”.
“Dag, mevrouw Verhaar, een hele fijne avond”.
“Dag, ziggoboy”.