Heel even dacht ik: waar ga ik het over hebben? De warmte kennen we nu wel. Het woordje ‘mazzel’ kwam omhoog. Een mazzelpik ben ik. Niet dat ik dat hele optimistische zo uitstraal, daar ben ik me van bewust, maar van binnen is er altijd geloof. Altijd. Dat is mazzel.
Mijn inborst is optimistisch. Een typisch woord: inborst. Maar het zegt meer dan bijvoorbeeld ‘karakter’ omdat karakter gevormd wordt en ‘inborst’ er gewoon is. Dat heb je meegekregen. Het juichen van de vrouw op de foto zie je mij niet in het openbaar doen, maar van binnen kan ik echt juichen. Om hele grote en hele kleine dingen.
Vanzelf
Ik lees bijvoorbeeld op Linkedin verhalen van mensen die niet meer aan de bak komen. Tot mijn eigen verbazing en soms verbijstering, werk ik als freelancer bij het AD. Of krijg ik leuke opdrachten. Of ik een lied kan schrijven, een tekst voor een site, een hele site. Er vallen dingen op mijn pad die me soms pas opvallen als ik erover struikel. Maar toch.
Schijtlijster
Van nature ben ik een schijtlijster. Een optimistische schijtlijster, dat dan weer wel. Maar zelfs een schijtlijster komt er wel en dat is mazzel.
Misschien vraag je je af waarom ik dit schrijf. Ik reageerde net op een vacaturetekst en kon eindelijk onder woorden brengen waar ik het verschil in kan maken. Dat ik me niet meer schaam om te zeggen dat ik iets kan of iets juist helemaal niet kan. Take it of leave it, klinkt te hard want ik ben echt nog wel flexibel in de heupen maar sommige dingen…. dat ben ik nu eenmaal en ik vind het goed.
Buiten en binnen
Mijn buiten- en binnenkant zijn uitersten. Het optimisme waar ik dit verhaal mee begon, geldt, en dat heeft even geduurd, eindelijk ook voor mezelf. Dat geeft rust. Mazzel heb ik dat ik woorden heb gekregen en het vermogen om ze op een bepaalde manier vorm te geven. Schrijven is mijn toegangspoort van binnen naar buiten en andersom. Dat is mazzel.
En dat jullie het lezen. Mazzel en dankbaarheid.