Kijk dat vind ik nu van moed getuigen. Om je blog de titel Marianne Weber mee te geven.
Guilty pleasures zijn liedjes die jij heimelijk wel leuk vindt maar die voor je omgeving verre van ‘cool’ zijn.
Nu is Marianne Weber geen liedje maar ik val liever meteen met de deur in huis. Ik houd van smartlappen. Ik kan er niets aan doen maar het liefste zou ik een kaartje kopen voor een optreden van Marianne en vooraan staan en licht meedeinen met de de melodie en meezingen met de woorden die eigenlijk helemaal niet kunnen. Die ook zo ver van mij en mijn leven afstaan. En dan zou ik lachen naar Marianne Weber en misschien zelfs wel een roos naar haar toe gooien. En meezingen, vooral meezingen.
Wat is dat toch, die kleinschalige truttigheid in mij? Ik herinner me een van mijn allerslechtste dagen in mijn leven. Waar ik van mijn eigen feestje wegsloop om in een stille kamer tranen met tuiten te huilen bij ‘zij gelooft in mij’. Vroeger hadden we buren beneden waarvan de jonge vrouw door een depressieve periode in haar leven ging. Zij draaide de hele dag ‘laat me alleen’ van Rita Hovink. Ik begreep dat wel.
Van de week zegt mijn zwager dat hij echt niet kan luisteren naar Willeke Alberti met ‘spiegelbeeld’. Dat iemand dat zegt… Ik houd van Willeke, van liedjes als ‘met jouw hoofd weer op mijn schouder’ en ‘samenzijn’.
Soms komen liedjes regelrecht mijn hart binnen, zonder dat daar een hoofd bij te pas komt. Ja, achteraf, om het te weerleggen, om grapjes te maken over mijn slechte keuze maar de waarheid lieve lezer, staat hierboven beschreven.
Ik houd weer niet van Jan Smit. Er zijn grenzen aan de omvang van mijn hart.