Ik heb de laatste dagen (pas) ontdekt hoe anders het voelt om iets te mankeren dat wezenlijk van invloed is op je leven. Ik ken de gebroken pols, de hernia, de kunstknie, de gekneusde vingers, de hersenschudding. Aanwijsbare lichaamsdelen met vaak ook een aanwijsbare oorzaak voor een defect. Oorzaak en gevolg. Zo leef ik toch het liefste.
Maar plots kreeg ik deze week een dikke voet en enkel. Totaal geen reden voor een zwelling. En ik werd angstig. En door die angst kreeg ik het benauwd en door die benauwdheid sloeg mijn hart op hol. Honderd keer liever had ik met een dubbelgeslagen enkel op het volleybalveld gelegen want de pijn is dan wel aanmerkelijk erger maar er is geen onzekerheid. En googelen brengt je geen waarheid alleen nog maar meer angsten.
Ineens besef ik hoeveel mensen dagelijks leven met de angst van niet op je lichaam kunnen vertrouwen en die daar zo veel meer redenen voor hebben dan ik. Te horen krijgen dat je kanker hebt en geen klachten hebben. Te horen dat er iets met je hart of longen is en dat er niet veel aan te doen is. Dat er iets in je hoofd gebeurt waardoor je je leven op de kop moet gooien. Moet, niet mag!
Dat jij en je lichaam plotseling twee aparte identiteiten zijn die langs elkaar heen kunnen leven. En ik weet: mijn dikke voetje valt in het niet bij echt iets mankeren. Iets dat jou bedreigt. In je zijn, in je doen en laten, in de wijze waarop je het leven zou willen omarmen. En die mensen zijn er in mijn omgeving. Te veel mensen overal die dit hebben meegemaakt of midden in dat proces zitten. En hoe sterk je moet zijn om dan weer ‘gewoon’ je leven op te pakken.
De waarde van gezond zijn kunnen inschatten… het heeft even geduurd maar het muntje is gevallen.