Mama

Wij rijden gisteren anders Zoetermeer binnen dan normaal. Bij het stoplicht herken ik (en dat is voor mij heel bijzonder) de weg die we insloegen als we naar mijn moeder gingen.

En ik krijg de neiging om tegen Vriendin te zeggen: ‘rijd eens diezelfde weg’. Laten we langs haar oude huis rijden, aanbellen, en kijken of ze thuis is. Kijken of ik haar nog ergens kan ontdekken, haar geur kan ruiken in hoekjes die misschien nooit goed schoongemaakt zijn door de nieuwe bewoners’.

Kijken of ik haar zie zitten in die zachte, zwarte pantalon: de broek van een vrouw die nooit broeken droeg. Vijf dezelfde had ze.
Kijken of die pot snoep in de keuken er nog staat, met Engelse drop.
In de keurig opgeruimde keuken een kopje koffie voor haar inschenken en van een afstand zien hoe zij haar vingers zenuwachtig beweegt, haar eigen handen grijpt om houvast te vinden.

Haar stem weer horen. Een zachte stem was het, een mooie stem eigenlijk. Zien hoe ze elke keer kleiner werd, een schaduw van de vrouw die ze ooit was. Haar hand voelen in de mijne die ze dan altijd heel snel weer terugtrok. Een zachte hand, wittig en vol. Haar op de wang kussen als ik weer wegging.

Er zijn bijna geen moeders meer

Waarom ik er ineens zo mee bezig ben? De plek natuurlijk maar ook omdat er deze week opnieuw een moeder overleed.
Het ouder worden is merkbaar in het ontbreken van ouders in je vriendenkring. Een hele rij stoelen die leeg blijft en nooit meer gevuld worden.

Telefoon

In het adresboek van mijn telefoon staat nog steeds mijn moeder. ‘Mama’. Ik kan het niet verwijderen en dat is goed. Het heeft ook iets liefs, iets vertrouwd en voelt veilig. ‘Mama’.