Misschien is dat het ergste gevoel dat ik ken: je machteloos voelen. Het lijkt op ‘berusten’ maar dat is het niet. Het gevoel dat jouw de macht wordt ontnomen op een brute en overweldigende manier. Zo iets.
Ik heb er natuurlijk beelden van gezien, de inauguratie van Trump en flarden uit zijn speech gehoord, maar eerlijk gezegd kon ik er niet naar kijken. Het totale gebrek aan warmte en empathie, de manier waarop hij zijn ijsblauwe vrouw ternauwernood zijn wang aanbood voor een presidentiële kus. De man is De Man in alles waar ik bang voor ben.
Ik zal niet zeggen dat hij dom is. Of niet weet waar hij het over heeft, hij is wel ergens gekomen, niet waar? Ik zal ook niet zeggen dat hij op zijn bek gaat want zoveel keren is hij dat wel gegaan maar altijd is hij weer ophoog gekomen, met dezelfde uitstraling van onverzettelijkheid en macht.
Maar die onverzettelijkheid… Trump is eigenlijk de Amerikaanse versie van Poetin. Trump gaat geen muur bouwen, hij is de muur. Een muur die hij zelf gebouwd heeft en waar de komende jaren iedereen de prijs voor gaat betalen. Of niet? Kan het zijn dat de wereld, de politiek, dit nodig heeft? Dit schudden aan de wereldboom. Wordt Europa wakker en gaat het eigenlijk eens voor zichzelf zorgen? Moeten we terug naar een overzichtelijke Europese Unie of Europa. Met landen die wel willen en die we kunnen vertrouwen?
En berusten, je kunt niet anders. De man wordt vanmorgen wakker in zijn nieuwe bed en het land ligt aan zijn voeten, smekend of jubelend. Ik kon er bijna niet van slapen. We gaan het zien en meemaken. Vrees ik.