Ik heb al eerder geschreven over mijn liefde voor maagdelijk wit. Onbeschreven bladzijden in een fonkelnieuw schrift. Waarvan de kaft nog wat stug open gaat. Schriften waarvan ik me voorstel, die ik vol schrijf met eindelijk dat hele mooie korte verhaal, dat prachtige gedicht. Hoewel ik nooit meer echt schrijf, is die liefde gebleven.
Deze week worden op het werk de nieuwe wandkalenders uitgedeeld en dan heb ik het ook. Mijn collega’s ook. Een hele schone kalender zonder gekrabbel, gekras. De kalender geeft bijna licht, zo weinig staat er op.
Zorgvuldig wijzen we onszelf een kleur toe en hoewel het een werkkalender is, vullen we eerst onze vrije dagen in. Dat is een heerlijk gezicht. We vullen het netjes in en tot nu toe is het nog steeds een hele ‘schone’ wandkalender. Dat gaat ergens veranderen hoor. Dan maken we een fout, verkeerde kleur voor T, of verkeerde datum. Bij het eerste krasje verliest de wandkalender de schoonheid van de onbevangenheid, van de belofte.
Dan wordt het weer een veel te volle, onovezichtelijke, wan kalender.