Gisteravond zag ik een aflevering van Silent Witness, het ging over de werkwijze van loverboys. Hoewel een televisieserie was het zo beklemmend echt dat Vriendin en ik er door van slag waren. Het zien van hoe een groep jongens meisjes inpalmen, de haat waarmee het wordt uitgevoerd (witte wijven die alleen maar geneukt willen worden), het vooropgezette plan en niet te vergeten de onwaarschijnlijk knappe jongen aan het hoofd van de bende. Zo moet het ook echt gaan en zo vallen meiden voor de mooie jongen met de superlieve glimlach.
Je zou alle jonge meiden willen waarschuwen om uit te kijken voor dit soort vreselijke jongens maar weet een onzeker meisje maar eens te overtuigen. Valt de knapste man van de wereld ineens voor haar, krijgt ze prachtige cadeaus en kleding, een drankje, een pilletje, haar wereld wordt steeds mooier. En alles in het geniep, ouders die van niets weten en vriendinnen die jaloers zijn en klaar om het volgende slachtoffer te worden. En als de meisjes niets meer helder kunnen zien belanden ze in een heel klein kamertje waar om beurten vieze, oude mannen hun benen uit elkaar duwen en lachen om het gehuil van het meisje.
Wat een vreselijke wereld. Jonge meisjes zouden verplicht dit soort beelden moeten zien, zodat ze de gasten herkennen als ze die ooit echt tegenkomen. En we moeten ons afvragen welke meisjes die aandacht zo nodig hebben maar dat is een heel ander lang en ingewikkeld verhaal. Meisjes, uiterlijk, aandacht. Waar te beginnen?
1 reactie
helemaal mee eens. Het was een aflevering van een detectiveserie, bedoeld als ontspanning voor het slapen gaan. Wat zegt dat dan weer over ons? Irene