Hoe vaak geven we zelf niet die fantastische tip aan anderen? ‘Je moet het loslaten’, zeggen we dan. ‘Laat het gaan, je hebt er geen invloed op’. Ik hoor het mezelf in ieder geval vaak zeggen tegen bijvoorbeeld Vriendin als ze gespannen is of tegen vrienden die te veel hooi op hun vork nemen. Maar eerlijk gezegd is het een dooddoener, een goedbedoelde hoor, want je wilt eigenlijk alleen maar iets liefs zeggen: ‘Kom op, draag de wereld niet op je schouder, ontspan, relax’.
Hoe laat je los? Jaren geleden vroeg een therapeut aan iemand om een prop papier heel stevig vast te houden. Die persoon deed dat, kneeop het bloed uit zijn vingers. ‘En laat het nu los’, was de opdracht. Hoe lullig was dat, dat simpele gebaar van vingers spreiden, ontspanning voelen in je handen en kijken naar een prop papier op de grond dat nog net zo ‘prop’ was als daarvoor. Ik vond het een prachtig en kernachtig gebaar.
En nu zit ik zelf met een prop. Een grote prop, een hele papierwinkel eigenlijk. En loslaten lijkt me heerlijk. Ik realiseer me dat ik, als ik die prop loslaat, geen controle meer heb. Over die prop, over de vorm, zelfs niet over het vallen. Maar ik ga het toch maar doen en dan genieten van de ruimte die er weer komt. In mijn handen, in mijn hart en in mijn buik.
1 reactie
Succes!