Ze heeft het niet meer vandaag en als zij het niet heeft, heb of krijg ik het ook niet. Rust. Ze is nu anderhalve week loops. En volgens de boeken gaat ze een paar dagen tegemoet dat ze zelf ook graag wil. Heel graag wil.
Dan moeten de deuren en ramen op slot, de riem verzekerd aan de pols en het liefst een plakkertje over het roepende gaatje. Ze heeft vandaag al zeker vier keer al haar speeltjes uit de bench gehaald maar dat is het ook niet. Elk speeltje wordt met een teleurgestelde blik op de grond geworpen. Dan bijt ze maar in mijn broek, gooit een knuffel op mijn schoot… maar dat is het niet.
Ze mist haar dagelijkse uitren rondes omdat haar hondenklasje niet zit te wachten op het uitnodigende gedrag van hun diva. Ze loopt de tuin in en staat jankend als een wolf, roepende om een man. Maar die is er niet.
En echt, ik tik dit soort stukjes altijd in een minuut of vijf maar ben nu zeker al een half uur onderweg. Kleine beetjes in mijn been. Hijgend en onrustig is ze. Dan moet de dag nog beginnen. Is er nergens een losloopgebied voor loopse teefjes? Is dat het gat in de markt waar ik al mijn hele leven naar op zoek ben?
Ik gooi voor de honderdste keer de plastic kip de kamer in. Even 5 seconden tijd om weer wat letters te tikken. We tellen de dagen af, Ami en ik.
2 reacties
@Peggy Natuurlijk laten we haar aangelijnd uit. Dat zouden anders drie hele vervelende weken worden voor haar en voor ons 🙂
Je kunt haar toch aangelijnd uitlaten?