Terug van vakantie ontdekten we een toilet dat niet meer doorspoelde. Ik schreef er al eerder een kort berichtje over op FB. Sommigen reageerden er op met de mededeling dat het in ieder geval een leuk ‘stukje’ op zou leveren. Maar hoe ik er ook over nadenk, de (achteraf) leuke en smerige details zijn te vunzig, zelfs op papier met mooie woorden omkleed. Ik laat dat dus achterwege. Om toch een beeld te geven: emmertjes donkerbruin vermoeden scheppen en lozen aan de overkant van de straat.
Twee loodgieters kwamen snel ter plaatse en wisten ook direct te melden dat het riool buiten de woning de oorzaak moest zijn. Dat klopte ook. Nadat mij werd voorgerekend wat de kosten zouden zijn voor twee man in het weekend, slikte ik even maar ja, wat moet, moet. De ene man, een goedogende donkere, brede, jonge vent wist het allemaal goed te vertellen. Met een big smile en een geruststellend tikje op mijn schouder. Hij nam ook duidelijk de leiding wat door de andere loodgieter, een smalle, oudere, smoezelige man, niet helemaal in dank werd afgenomen. Tussen alle werkzaamheden door, hoorde je bij beiden de irritaties.
‘Waarom heb je dat nu doorgezaagd, je had toch ook een tunneltje kunnen maken?’
‘Alsof ik dat niet weet, dit is echt de beste oplossing’.
‘Haal die stenen nu weg, straks stort alles weer in’.
‘Man, maak je niet druk’.
En bij het uitschrijven van de bon en na de betaling: ‘Waar heb je nu dat roze formulier gelaten?. Dat hebben we toch nodig, dat weet je toch?’
De oude man haalt zwijgend zijn schouders op en je hoort hem denken: ‘snotjong’.
Bij het weggaan leggen ze iets over het open riool dat vandaag pas echt gemaakt gaat worden.
‘Anders ziet iedereen uw poepjes’.
Als dat geen loodgietersshit is?