Logboek van een onbarmhartig jaar, Connie Palmen. Ik heb hem eindelijk op mijn ereader en hoewel iedereen er (n)iets van vindt, ik laat me toch elke keer raken door haar. Ik bewonder de manier waarop ze pijn in alle gradaties onder woorden kan brengen. En het is veel, soms te veel maar iemand verliezen waar je zo van houdt, is ook veel. Een ongezonde relatie die zij met mannen heeft? Misschien, maar wat is gezond? Wie kan oprecht zeggen in een volwassen, eerlijke relatie met elkaar te zijn, waar we weten van elkaar waarom we met elkaar?
Waarom jij en ik, welke afwegingen, wat is liefde, wat is houden van? Grote vragen en ik heb geen antwoorden. Ik weet wel van pijn. Misschien dat ik dat bewonder, dat iemand de pijn beschrijft die ik ken. Beter kan ik zeggen: die ik gekend hebt.
Toen dacht ik, er moet toch iemand zijn, GOD?, iemand die weet van mijn binnenkant, van het waarom, van hoe het voelt. Als dat niet zo is, hoe kan ik dan ooit delen wie ik ben, in de kern?
Soms komt God als God of soms als een pilletje of als een heel gewoon mens, een bijzonder gewoon mens. Die je aankijkt en ziet wat er te zien valt en misschien nog wel belangrijker: ziet wat er niet te zien valt.
Toch nog een Palmen er tegen aan gooien als afsluiting: ‘Je bent overal niet’.
Ik vind dat mooi.
En dat terwijl ik eigenlijk niets te zeggen had vandaag.
5 reacties
Ik heb haar een paar maanden geleden bij DWDD gezien en was onder de indruk van haar verdriet. Mooi dat iemand zich niet schaamt het diepe verdriet te laten zien. Aan de andere kant ook moeilijk om aan te zien. Geeft een heel dubbel gevoel. Ik ga het boek zeker lezen.
Ja, prachtig. Ik ben nog aan het lezen en ben onder de indruk.
je hebt er een prachtzin uitgehaald.
Een van mijn favoriete citaten van haar: rouw is verliefdheid zonder verlossing
Een mens onder mensen, schrijft over een ander mens onder mensen.
Op een menselijke wijze. Heel mooi.
– Dauw –
mooi! je bent overal niet