Een mooie kerstgedachte. Een collega doet een oproep op intranet om een arme Griek te helpen. Ze omschrijft zijn leven en struggle, zijn behoefte aan zorg en kleding en organiseert die dag een piepkleine actie om deze man te helpen. Lieve collega’s reageren met een paar euro, een pakje of met lieve woorden. Ze brengt de man het bedrag. Hij is haar zeer dankbaar.
Die middag gaat zij terug om het resterende bedrag te brengen. De man omhelst haar en is dankbaar. Met een goed gevoel kan iedeen het weekend in.
Dan, midden in de prachtige reacties na het weekend, schrijft deze collega opeens dat het vreselijk mis is gegaan. Ze kwam de man weer tegen. Hij had geld en pakjes bij een vriend gestald en raad eens wat: alles gestolen. De man had nog minder dan daarvoor. De cynische gedachte die in mij oppopt kan ik met moeite onderdrukken (die man, hij zal toch echt wel beroofd zijn of…), maar ik bemoei me niet met de discussie.
De eerste reacties van collega’s zijn meelevend maar er komen ook reacties bij die de man in twijfel trekken en daar zelfs harde bewijzen voor menen te hebben. Ik ben een beetje gerustgesteld om niet de enige te zijn die direct negatieve conclusies trekt.
Wat overblijft van deze in oorsprong mooie kerstgedachte is een groot vraagteken en wellicht mensen die teleurgesteld zijn.
Toch hoop ik dat teleurstelling en scepsis ons niet in de weg gaat zitten. Ik hoop dat de collega met het lieve plan, lieve plannetjes blijft maken. Liever lief en naïef dan: niets.
De enige voor wie het echt jammer is, mocht deze man inderdaad de boel hebben belazerd, is voor de man zelf. Misschien heeft hij die honderd euro in zijn arm gespoten of heeft hij het weekend van zijn leven gehad met tien kratten bier. Misschien heeft hij schaterend op zijn kartonnen doos gelegen om de poets die hij gebakken heeft. Het is hem gegund.
Geven en medeleven. Is niet afhankelijk van hoe het ontvangen wordt. Geven en ontvangen zijn geen tegenpolen, maar gelijken.
En ik weet dat daar heel anders over gedacht wordt in ons prachtige landje.