Een toepasselijke titel voor een tv-programma waarin een ouder die binnenkort zal overlijden, een doos met bijzondere herinneringen vult voor hun, meestal, nog kleine kinderen.
Een mooi en integer programma. Ik kijk er graag naar zoals ik ook altijd graag keek naar Over mijn lijk, waar het vooral gaat over jonge mensen met onbehandelbare ziekten. Ik besef dat ‘graag’ niet het juiste woord is. Ik ga niet graag naar begrafenissen maar ik vind een begrafenis wel een prachtig ritueel van afscheid nemen.
Waarom vind ik die programma’s nu zo boeiend? Ik denk omdat je dan uiteindelijk de mens ziet zoals hij is. De zieke mens neemt, door de boodschap dat er niet veel tijd meer is, ineens beslissingen die hij daarvoor niet voor mogelijk had gehouden. Carrièrejagers zeggen: ‘na twee dagen was ik mijn werk volledig vergeten’. Heel veel dingen die er zo vreselijk toe lijken te doen, doen dat ineens niet meer. Wat overblijft is klein, puur, liefde, delen en genieten.
En het lullige is dat we dat eigenlijk ook wel weten. Daarvoor zou iemand niet dood hoeven gaan. Maar we draven maar door met elkaar. In het gemeentehuis in Den Haag waar ik werk lopen we elkaar ook hijgend voorbij. ‘Druk, druk, druk’ is de slogan waarmee zelfs ambtenaren elkaar om de oren slaan. Ik betrap me er op dat ik, als ik door de gangen loop en in één van de vele vergaderkamers jonge mensen bij elkaar zie zitten, denk: ‘kijk nou toch, ze spelen dat ze werken maar ze weten niet dat ze spelen’.
Werken is een spel geworden en dat blijkt pas als het er niet meer toe doet hoe veel je verdient, hoe veel uren je maakt, hoe belangrijk je bent, hoe veel macht je hebt.
En heb ik het nu geleerd? Ik vrees van niet. Het valt ook niet mee om in je eentje niet meer mee te spelen. Respect voor diegene die dat wel kunnen. Die hun leven zin geven met waar het werkelijk om gaat. Liefde.