Dit zou zomaar eens jouw hart kunnen zijn. Of het mijne. Een pleistertje, een litteken. Niet erg, ondanks de kneuzingen is er genoeg ruimte om te helen.
Daar moest ik dit weekend aan denken tijdens de prachtige huwelijksceremonie van H en A. Twee mensen die elkaar op latere leeftijd ontmoeten en voor elkaar vallen omdat het niet anders kon. Die samen kloppen als één hart. Hadden ze elkaar dertig jaar geleden tegen gekomen had het anders gelopen. Waren ze niet klaar geweest voor elkaar. Maar het leven zelf bracht ze daar, op die ene kruising, op dat moment.
Zo gaat het bij hen, zo ging het bij mij en hopelijk voor iedereen. Ik geloof in de liefde, ben dankbaar voor de liefde.
Geen liefde voor altijd maar altijd liefde.