Gisteravond waren mijn broer en ik met onze partners, op bezoek bij oude vrienden van onze ouders. Als kinderen noemden we hen tante en oom en dat ze dat niet echt waren maakte niet uit. Voor ons voelden ze als een echte oom en tante. Misschien wel de liefste en vrolijkste die we hadden.
Door iets wat achteraf altijd een onbenulligheid blijkt was de vriendschap bekoelt en wij hebben zeker veertig jaar elkaar niet meer gezien. Mijn ouders zijn inmiddels overleden en door een toevalligheid krijgen we weer contact met oom en tante. Geweldig.
Gisteravond waren we dus op visite bij deze lieve mensen. Gastvrij worden we ontvangen. We hebben een leuke avond en meerdere malen denk ik: wat is er mijn ouders gebeurd waardoor ze zo de zin in leven verloren hadden? Waar is het omslagpunt geweest? Tegenslag heeft iedereen maar hoe je er mee omgaat blijft een keuze.
Deze mensen leven met een hoofdletter L. Geen tuttig oud stel maar vrolijk, ondernemend, open. Laat op de avond vertellen ze dat ze elke dag fietsen.
Wij zijn stil. Ze fietsen vaak, in vakanties, dagen van 100 km per dag.
Wij zijn stil. We zeggen: “goh, wat goed”.
We zeggen: “Nou, dat is wel gezond hoor.”
We durven niet te zeggen dat wij dromen van elektrische fietsen zodat we de 8 km die wij dagelijks zouden kunnen fietsen naar het werk, fluitend en zonder krachtsinspanning kunnen afleggen.
“Als het echt niet meer gaat, zou ik wel elektrisch gaat, maar nu? Geen haar op mijn hoofd”, zegt mijn tante.
In de auto onderweg naar huis zijn we stil.
Schoonzus zegt:”100 km. Per dag!”
Broer zegt: “Waanzinnig”.
Vriendin zegt: “Om je dood te schamen’.
Ik zeg: “Ik heb ook wel eens honderd kilometer gefietst.”
Mijn broer kijkt mij met bewondering aan. “Echt”?
“Ik mocht er zeven dagen over doen”, geef ik toe.
Een leerzame avond over keuzes maken.
6 reacties
Geen idee waarom, (of wel?) maar ik zit hier met kippenvel en tranen in mijn ogen.
En die keuze is afhankelijk van je mogelijkheden, en die zijn weer bepalend voor je keuzes.
Erg leuk!
Begin maar met trainen, ennuh Hans organiseert fietsreizen heh, in de bergen!
Ook wij hebben zo’n ervaring.
Lieve mensen die we uit het zicht verloren maar nooit vergeten zijn. Die ons, toevallig, via het sociale netwerk op het spoor kwamen. Die ook lieve partners hebben die wij niet kenden, maar waar ze rijk mee zijn.
Echt, dat waren enorme hartelijke en warme ontmoetingen. De jaren zonder hen zijn zomaar weggevallen, zo vertrouwd. Al valt er nog veel bij te praten.
Door de jaren hebben we veel lief en leed niet kunnen delen. Aan het eind van het bezoek was het bij ons: “hoe zou dat gegaan zijn, heeft die dit, is die dat?”
Er zijn kinderen, er zijn kleinkinderen, te veel voor een avond. Het komt allemaal nog wel. In de toekomst. Mooi vooruitzicht toch?
Het is inderdaad een keuze die je maakt,maar als je
als deze mensen de goede kant kiest,blijf je alle
mooie dingen zien. En tel je je zegeningen.
Zij zijn ook voor mij een voorbeeld. Top!!!!
En dat zonder ‘Familiediner’.
Mooi hoor om op die manier oude banden weer aan te knopen en er ook nog wat aan te hebben. Inderdaad je kunt er wat van maken van de ‘oude dag’.