Vandaag zie ik bij toeval een herhaling van de Wereld draait door, het interview met Wilfred de Bruin, de Nederlander die in Parijs afschuwelijk mishandeld wordt. Waarom? Hij is homo en loopt na een feest gearmd met zijn vriend naar huis.
‘Gearmd, doen we eigenlijk nooit, je moet oppassen’, zegt hij.
De man maakt indruk op mij, met zijn in elkaar geslaagde hoofd, breuken, blauwe plekken, bloed, weet hij de slachtofferrol van zich af te gooien. Hij vertelt met humor, met kracht, met relativering en met kracht.
Wij lopen ook nooit hand in hand, gearmd of doen iets dat aanstoot kan geven. Want Nederland is toleranter dan het bekrompen Parijs maar je moet je wel gedragen natuurlijk. Aan een ding kunnen we niet zo veel doen. Als je ons samen ziet dan is het één en één bij elkaar optellen om te concluderen dat we een stelletje zijn van hetzelfde vrouwelijke geslacht. Dat kunnen we niet verbergen omdat we zijn wie we zijn. Vroeger zong Willem Nijholt: ‘sorry dat ik besta’. Maar dat zeggen we niet. We bestaan. En daar moet iedereen het maar mee doen.