Ooit een documentaire over hem en zijn vrouw gezien. Ontroerend hoe ze zich samen over gedichten buigen en over elkaars leven.
Als een dichter of een groot schrijver overlijdt, denk ik altijd: ik hoop dat alles er uit gekomen is, dat er geen woorden zijn achter gebleven die ons, de mens, de ogen zouden openen.
In 2011 verscheen de bundel Daar. Gedichten over het naderende einde door Leo Vroman, Grappig en ontroerend.
Het mooiste gedicht van je leven
het wordt nu tijd toch de hoogste tijd
om het mooiste gedicht van mijn leven
nee van ieders leven te schrijven.
Nu ben ik daarvan wel even
de andere draad of zo kwijt,
van ieders even te schrijven
ja om zelf in leven te blijven.
En nu denk ik al bijna te laat
dat ik ieder mens moet bereiken
en wat honden bovendien
voordat de wereld vergaat
(van die honden die scheef kijken
om iets beter te zien).
Maar dan denk ik natuurlijk niet aan
het einde van deze planeet
(waar ik geen barst van weet)
maar van mijn eigen bestaan.
En zo voort en zo voort.
Achttien regels en nog geen woord.
1 reactie
Ja, helaas, deze bijzondere man is er niet meer. Ontroerende documentaire, vond ik. En (vooruitziende blik of zo?)zijn laatste bundel is net uit.