Ik maak bijna elk jaar zelf de kerstkaarten. Dit keer gegoogled op leuke aanbiedingen en ja wel, Vista Print, waar ik al eerder wat heb besteld, heeft een leuke deal. Voor mijn 50 kaarten ben ik 33 euro kwijt. Ik bagger me door de hele bestelsite want elke volgende pagina geeft een beeld van hoe leuk jouw foto op een mok is, hoe enig jouw foto op een schort, op een pen, op een postzegel, op een deurmat, muismat bedoel ik.
Maar dat wil ik niet. Ik wil afrekenen. Eindelijk kom ik op die pagina waar ik uit drie afleveropties kan kiezen: gewoon, snel en half snel. Gewoon kost ook al (snel) 11 euro. Prijzig maar ach. Ik betaal online. Hupsakee, klaar.
Tot ik tot me door laat dringen wat ik heb gedaan. Ik heb kerstkaarten besteld waar mee ik al rijkelijk laat was, met een bezorgtermijn van twee weken. Dat is niet slim en dan druk ik me mild uit. Kerst is al binnen anderhalve week. Ik mail mijn vergissing door en vraag om de ‘snelle procedure’. Vista Print belt terug. Een aardige vrouw die er net werkt en er niet uit komt of gaat komen. Ik moet 34 euro betalen voor de verzendkosten. Dat vind ik belachelijk. Zij ook.
‘Maar,’ zegt ze, ‘anders kunnen we nooit zo’n aanbieding doen. Hoe dan ook, er moet wel betaald worden’. Ze gaat kijken of ze nog iets voor mij kan betekenen. Ja, dat kan ze. 17 euro afleverkosten. Ik word het zat en denk, doe maar.
‘Dus krijg jij nog 7 euro van mij, want ik had al tien betaald bij mijn bestelling’.
‘Nee, dat gaat niet, dat geld heb ik teruggeboekt en staat nu bij deze bestelling’.
‘Ja, dat begrijp ik, maar daar zit toch ook al 11 euro of zoiets, afleverkosten bij. Dan betaal ik dus eigenlijk nog 27 euro. Dat vind ik belachelijk’.
De vrouw begrijpt het. Ik zeg, ‘annuleer de hele boel maar’, en dat doet ze.
Geen kerstkaarten. Een uur kwijt. Een illusie armer. Ik weet dat we genaaid worden maar zo openlijk de naald er in steken, heb ik nog nooit mee gemaakt.