Eergisteren vonden we een tandje van Ami. Dat ze aan het wisselen was, vermoedden wij al. Al dagen lang trok ze bekken alsof er nog hele maaltijden tussen kies en kaak verstopt waren. Alle botjes bleven onaangeroerd liggen want dat was te pijnlijk om vol te houden. Ze laat zich niet graag in haar bekkie kijken maar ik zag inderdaad dat het volwassen gebit zicht aandient. En wat een heerlijkheid zal dat zijn!
Want zie deze foto. De hond met alleen de kop heeft al een volwassen gebit maar de onze heeft alleen nog venijnig scherpe, zeer scherpe, snijtandjes en ander tandachtig spul. Trouwens, de witte hond van de foto ligt in een kuil want het lijkt nu net of onze lieverd uit een thrillerfilm is weggelopen waarin ze spelend hondenkoppen over het veld sleept… dat is dus niet zo.
Maar deze weken kunnen we uitkijken naar een hondje dat al lief is maar toch nog wat bijterig was. Al na een paar weken vroeg ik wanhopig aan Vriendin hoe lang het duurde voordat ze ging wisselen. Vriendin keek mij meewarig aan. ‘Ze is pas twaalf weken, schat’. Met een lichte kleur op de wangen besefte ik dat mijn ongeduld totaal misplaatst was. Maar nu niet meer. Binnenkort kan ze met elke hond lekker bekken.