Ik wist niet eens dat het kon. Ziekenhuizen failliet. Maar het is gebeurd. Gisteren werden twee ziekenhuizen failliet verklaard. Voor mij kwam het uit de lucht vallen, hopelijk voor de patiënten niet.
Personeel ontslagen, patiënten ontslagen en niet omdat ze beter zijn. Ontluisterende beelden toch op televisie, busjes die af en aan rijden om te redden (lees: mee te nemen) wat er te redden valt. Artsen die verslagen lijken, verplegend personeel die het niet kan geloven.
Hoe kan het
Ik vraag me alleen maar af hoe het kan. Op de een of andere manier beschouwde ik deze zorg als vanzelfsprekend, zoals onderwijs voor kinderen. De kille woorden van woordvoerders die hebben geleerd om het zakelijk te houden. ‘We gaan sluiten. Morgen moet het ziekenhuis leeg zijn’. Hoe dan, waar naar toe dan, wie zijn er nu nog om de patiënten te verzorgen. Operaties die gecanceld worden, afspraken afgezegd. Ingrijpende gebeurtenissen.
Het ziekenhuis is dus een gewoon bedrijf, dat verkeerd bestuurd kan worden. Waar te veel geld wordt uitgegeven aan duur ingevlogen personeel en slecht economisch beleid.
De minister blijkt er niet van te zijn. Dat is erg. Zorgverzekeraars zeggen ‘wij zijn er niet om een ziekenhuis overeind te houden’.
Bij Pauw is een chirurg als gast. Hij is ook verbijsterd maar vooral over de manier waarop dit gaat. Hij vraagt zich af waarom er niet netjes wordt afgebouwd, zodat kwetsbare mensen niet in de kou buiten worden gezet. Ouderen die nog een gesprek met hun arts zouden hebben, die wachten op een uitslag of mensen die klaar waren voor een ingreep waar ze al weken mee bezig waren.
24 uur
24 uur was de naam van een serie waar een verhaal zich in een hele dag afspeelt. Dit lijkt er verdacht veel op. Hoe zal het er aan toe gaan, in die lange steriele gangen? Wordt er gehuild, gepraat, ingepakt. Vanmiddag zijn tenminste in één ziekenhuis de bedden leeg. De wachtkamers leeg, de receptie onbemand, de liften stil. Enkel nog wat witte jassen aan haakjes.
Ik vind dat een minister, onze regering, er wel van moet zijn.