Lachen (zonder gas)

Deze week viel ik midden in het programma Zomer met Art en zie daar ene Deniz Üresin ballonnetjes vullen met lachgas om daar stompzinnig bij te grinniken ‘weet je’. De arts die uitgenodigd is om met hem in discussie te gaan ziet het met lede ogen aan omdat het enige argument dat Üresin naar voren kan brengen ‘alcohol ook toch’ de discussie dood slaat.

Challenges

Uitdaging. Klinkt mooi. Ergens naar streven, iets willen bereiken. Hoeveel lachgasballonnetjes kan jij inhaleren voordat je ‘out’ gaat? We worden dood gegooid met uitdagingen die steeds meer lijken op kop of munt, dood of leven. De Keke Challenge hadden we waarbij de chauffeur uit een rijdende auto springt, een dansje doet en dan weer in de auto sprint. Of de backpack challenge. Je laat iemand tussen twee rijen mensen rennen die onderhand door die mensen bekogeld wordt met volle rugzakken. Of laat je lekker intapen met duct tape en probeer jezelf te bevrijden. O ja, neem een hapje kaneel zonder water in de buurt.

Verveling

Hoe komen we toch zo idioot? Is het de verveling die toeslaat in onze welvaartsmaatschappij? Het moet haast wel. Als je geen droog brood te vreten hebt of moet overleven zonder geld en goede voorzieningen denk ik niet dat je hoofd staat naar onzinnige activiteiten. Het moet steeds extremer en zo extreem dat de mensen zelf er aan overlijden of erger nog, omstanders die er niets mee te maken hebben.

Kunnen we nog lachen zonder gas, lachen waar je pijn in je buik van krijgt? Het is wel te hopen. Het overkomt mij nog regelmatig. Zoals gisteren als een vriendin op visite komt. Ik ga hier niet het hele verhaal vertellen maar als ik het laat op de avond aan Vriendin vertel, rollen nog de tranen over mijn wangen. Ik ben benieuwd of lachgas ook zo lang nawerkt.