Een voornemen dat ik eigenlijk pas vanochtend heb genomen tijdens het strijken, jawel.
Als ik t-shirts koop, hemdjes of iets dergelijks dan word ik echt gek van het labeltje aan de binnenkant, linksonder. Je kent dat wel. Met strijk en wasinstructie. Ongetwijfeld handig voor velen maar ik ben al allergisch als ik het labeltje zie. Het prikt, jeukt, zit me gigantisch in de weg dus wat ik altijd doe: ik knip het eruit. Als dat op een verantwoorde wijze kon had ik dat vast gedaan maar het kan niet verantwoord. Ik heb het ook opgegeven, dus ik snij met een mesje het stikrandje open, labeltje weg… gat in mijn t-shirt. In de winter maakt het niet zo uit. Ik draag de shirts onder een blouse of jasje, niemand zal zien dat er een gat van ongeveer 3 cm zit op steeds dezelfde plaats. In de zomer is het minder, zo’n luchtgaatje. Toch, deze drastische methode heeft ook een voordeel. Vriendin heeft namelijk ook shirtjes, ook zwart, bruin, wit, grijs. Onze maten zijn identiek en ik hecht toch wel aan ‘mijn en dijn’. Zo’n gaatje aan de linkerzijde maakt elke discussie nutteloos. Gat erin: mijn!
Maar goed, dit zijn veel woorden om te vertellen dat ik voortaan naald en draad pak (eerst koop) om het gat te dichten. Gewoon omdat het wel zo netjes is. Niet?