Laat me dan maar huilen van diepe ontroering

De laatste weken gebeuren er zoveel trieste en treurige dingen om ons heen. Soms beneemt het me de adem en soms ontneemt het mij de moed om te blijven geloven in het goede.

Het begon bij de dood van de vier surfers in Scheveningen. Het lot dat vier jonge mannen trof was er een van een niet te bevatten toevalligheid, een samenloop van omstandigheden die niet te voorspellen is.

Ook de berichten van de zoveelste zwemmer die het niet overleefde in onze, normaal gesproken, betrouwbare zee. Het verdriet van al die families in die stikhete warmte. Ik voel de pijn mee maar daar heeft niemand wat aan.
De vreselijke explosie in Beiroet. Het beeld van de enorme wolk onheil is afschrikwekkend. Zoveel doden door nalatigheid. En zo kan ik nog wel wat dingen noemen helaas.

Rellen

De rellende jongeren in ons land die voor de gein de politie bekogelen met van alles wat voor handen is. De dreigende woorden, de grootheidswaanzin van een groep die zich verveelt.

Eigenlijk zou ik daarover schrijven. Over mijn boosheid en woede, mijn angst. Hoe ik mijn eigen rode vlag ergens zou planten uit protest. En, bedacht ik, wij zijn toch met veel meer?  ‘Wij’ zijn de mensen die vertrouwen hebben in elkaar, in liefde, in goedheid, in samen, in mededogen, in optimisme. In gedachten zag ik ons samenkomen en ons land was te klein.

Maar toen hoorde ik een fado. Door Iris & Tago, deelnemers aan We want more. Een competitie voor muzikale talenten maar anders dan anders, want elk muziekgenre was vertegenwoordigd. En laat nu de Fado winnen. Ongekend. Maar het is ook van een ongekende schoonheid. De zangeres legt uit waar de tekst overgaat. Waarom zij huilt. Het gaat over lippen die niet meer gekust worden, de pijn van verlies, de zwaarte van tranen. En ik voel dat. Het gaat over verdriet dat niet te dragen is maar wel gedragen moet worden. Het gaat over de liefde in alle uitersten, het gaat over heimwee, verlangen en ontroostbaar zijn. En toch geeft het troost. Omdat we samen kunnen huilen zonder uit te leggen waarover we huilen. Een traan is een traan is een traan.