Ken je dat? Fantaseren over een hoofdprijs winnen en wat je dan zou doen? Doe het niet als je op vakantie bent.
Terwijl de heerlijke pizza stukje voor stukje naar binnen glijdt zijn onze gedachten mijlenver weg. Morgen valt ‘ie ergens: de miljoenenhoofdprijs van de Staatsloterij. Mijn eerste gedachte is: delen met familie. De één wat meer dan de ander, maar toch. Stoppen met werken en een goed doel.
‘Maar’, zegt één van ons, ‘wat als je iemand van je familie niet aardig vindt, erger nog, niet uit kan staan?’ Stiekem is geen optie als iedereen plotseling op stand gaat wonen.
Kinderen
En moet je kinderen wel zoveel geld geven? Worden ze niet nog gemakzuchtiger dan sommigen al zijn? Zus zegt ‘ja, daar ben jij dan verantwoordelijk voor, als gever.’
Ik vind dat onzin. En smeer wat pizzatopping op haar wang. Als iemand een eikel is en nog eikeliger wordt door mijn gift, dan zat dat er toch al in, dat is toch niet mijn schuld dan?
Vriendin snijdt venijnig een pizzastukje door midden. ‘Ja’, zegt ze, ‘dat is wel jouw schuld.’
Niet delen dan
Zwager gaat zijn prijs niet gelijk delen.
Dat vind ik pas eikelig. ‘Als je mij niets geeft, geef ik jou ook niets,’ zeg ik beledigd. ‘Wil je mijn pizza proeven’, vraagt hij plotseling heel lief. ‘Nee’, zeg ik boos, ‘stik er maar in en je mag van mij ook niets proeven.’
Stel
’Stel’, vraagt zus, ‘je geeft iemand vijf ton en ze gaan er mee naar het casino en vergokken dat?’ Ik haal mijn schouders op, eigen keuze toch?
We komen er niet uit. We besluiten dat je een familietop op moet richten waarbij anderen goed onderbouwd een bedrag kunnen aanvragen. Dat de top besluit wel of niet uit te keren.
‘Gedoe’, vind ik.
’Dan je net zo goed blijven werken’, zegt zus.
’En wie zijn wij dan een wel’, zegt Vriendin.
Zwager vraagt de rekening en we schapen de euro’s bij elkaar.
De grootste prijs, beseffen we nu, is niets winnen maar gewoon gelukkig zijn.
En dat zijn we. Gearmd lopen we terug naar de camping voor een slaapmutsje.