Gisteren hoorde ik dat volkomen onverwacht de vrouw van een collega is overleden. Hartstilstand. Hij zit op z’n gemak in het stadion bij ADO en hij wordt daar omgeroepen: met spoed naar huis.
Een afschuwelijk bericht. We praten er over en ik realiseer me dat ik deze collega amper ken. Ja, ik weet hoe hij er uit zien, een vriendelijke, rustige, boomlange vent. Jonge uitstraling. Zijn vrouw en kinderen heb ik nooit gezien, ik weet niet eens hoeveel kinderen er zijn.
Wat zegt dat van mij, van ons? Werken we met zoveel mensen dan? Ja, wel binnen een hele grote organisatie maar onze ‘club’ telt nog geen dertig man. Hoe moeilijk kan het zijn om elkaar te leren kennen.
En elke maand is erg. Maar doodgaan in december.. zoveel verdriet in een maand waarin iedereen wordt geacht blij en tevreden te zijn, de familie, het gezin bij de kerstboom.
Nep of niet, ik gun iedereen in ieder geval die illusie elk jaar opnieuw.
2 reacties
Helemaal waar,Hans.
Zeker een bericht om treurig van te worden. Erger kan niet. Maar:
In december zijn er ook mensen eenzaam, hebben armoede, honger, worden ziek, worden bestolen, maken ruzie. En als je zo gelukkig bent dat dat niet je lot is moet je ondersteboven om lampjes aan te sluiten, op een krukje om een boom te versieren of slingers op te hangen, in weer en wind naar idioot drukke winkels, moet je, uit beleefdheid, alles opeten wat je aangeboden wordt. En dat allemaal omdat het verdomme een feestmaand hoort te zijn. We doen maar alsof. We wensen iedereen welgemeend Prettige Dagen. Maar toch; geef mij mei maar.