Kwestie van gelukkige pech

Een Iphone, een Ipad, hoe lang heb ik die dingen al? Mijn hele leven ongeveer. Verzekering afsluiten tegen schade: nee, nog nooit schade gehad ook. Maar in 1 week tijd brak ik van beide apparaten de beeldschermen.

Vlak voor de verhuizing werden we gebeld door onze inboedelverzekeraar. Of we niet even wilden praten, kijken of we nog goed verzekerd waren. ‘Neen’, zeiden wij, geen interesse met in ons achterhoofd de gedachte ‘dat gaat alleen maar geld kosten’. Maar zo makkelijk kwamen we niet van ‘hem’ af. Als wij niet wilden praten dan wilden zij wel praten, verplicht bij een verhuizing, zoiets…

De afspraak kon ook telefonisch en ook nu gelijk eventueel. Met tegenzin geven we toe. Waar we nu wonen? Rijswijk. ‘Oh’, zegt de man, dan komt u in een ander risicoprofiel’. Het is even stil maar dan vertelt hij dat onze nieuwe woonplaats een gunstig risicoprofiel heeft. Het scheelt ons tientjes. ‘Doe maar’, zeggen we zachtjes.

Beetje er bij, beetje er af

‘Ik heb een interessant aanbod’, zegt de man. ‘U bent nu goedkoper uit, waarom niet een betere verzekering nemen, eentje waardoor u ook verzekerd bent als u zelf iets laat vallen in huis, of iets kapot stoot, dan bent u nog steeds voordeliger uit?’
Wij zijn niet van die handige dames en ons vertrouwen dat dat nog gaat veranderen is niet groot. Dus we tekenen mondeling bij het kruisje. Afgehandeld.

Alsof de duvel….

Tijdens de verhuizing doe ik mijn kostbare dingen in een tasje. Die neem ik zelf wel mee, ha. Mijn telefoon, mijn ipad, mijn e-reader. Binnen glijdt het plastic tasje uit mijn handen om uren later te constateren dat mijn ipad dat niet heeft overleefd. Kwestie van schaden melden?
Ja, zo simpel was het. Bonnetje van de reparatie opgestuurd en binnen een dag heb ik het geld terug. We zijn blij verbijsterd.

Ik koop een handig ding voor aan het stuur van mijn fiets. Zodat ik op de fiets ook nog eens ergens kom waar ik moet zijn. Zo handig, zegt de brochure, muurvast, kan tegen een stootje. Na een haf uur etteren glijdt de telefoon met superstevigonverwoestbaarhoesje precies op de verkeerde kant op de betonnen vloer. Was mijn Ipad erg, mijn Iphone, dat ben ik. Mijn ziel en hart gekrast. ‘Verzekering’, zegt Vriendin. Ik schud mijn hoofd. Dat gaan ze nooit geloven. Toch een poging gedaan. Niets bonnetje opsturen. Ik krijg een vriendelijke mail dat ze het geld gaan overmaken.

Ik noem dat nu een kwestie van dom geluk. Toch?