Je zou denken dat het met het klimmen der jaren, de (gemak)zucht om mee te lopen en te voldoen aan een of andere vage norm, afneemt. Maar niets van dat alles. Interessant en intrigerend.
Afgelopen zaterdag kwam er een evaluatie op tafel van de opleiding die wij, veertien vrouwen, nu een jaar lang volgen. Evaluatie vindt meestal plaats aan het eind. Een gemiste kans om alsnog veranderingen door te voeren maar dat is weer een ander verhaal.
Er kwamen veertien vragen voorbij die we elke keer, per vraag, aan elkaar door moesten geven. Al direct bij één vraag, die alleen zij op dat moment te zien kreeg, vroeg een cursist ‘is dit serieus’? Ze stond op, liep het lokaal uit en kwam dertig seconden later weer terug. Toen ook nummer twee dat deed, had ik het wel door natuurlijk. Bleef de vraag wat ze op de gang gingen doen en wachtte ik geduldig en met blijde verwachting mijn beurt af.
Opdrachten uitvoeren
Het doet er niet eens toe wat er op het papiertje stond. Toen ik eindelijk de betreffende vraag onder ogen kreeg, las ik het bericht en dacht heel even: is dit het nu en ga ik dit doen? Ga ik iets doen wat al tien anderen voor mij hebben gedaan, waar ik het nut niet van inzie, de grap niet van snap of zet ik mijn hakken in het zand? Als een braaf meisje liep ik even later toch naar de gang, sloeg twee keer mijn hoofd tegen de muur, kuste een wildvreemde man vol op zijn mond en tikte tien keer mijn tenen aan en liep terug het lokaal in (dit is niet waar hoor, zo ver ga ik ook weer niet voor het algemeen belang. De opdracht was eigenlijk ‘niets’). Ik wist zeker dat een paar vrouwen die na mij kwamen iets zouden doen uit protest of anderszins. Maar niemand. Niemand.
Er werd niet gelachen, er werd niets verklaard, er werd geen diepzinnige betekenis gegeven aan de opdracht. We voerden gewoon uit wat op papier stond. Wellicht voelde we de dreiging van ‘meedoen of verzuipen’ maar het is iets wat me al dagen bezighoudt. Wat weerhield mij er van om te blijven zitten? Om het niet te doen. Ging ik een conflict uit de weg, koos ik voor de makkelijke weg?
Ja. Ja, dat deed ik. Is dat erg? Nee. Maar toch.
Een ding is pas een ding als je er een ding van maakt
Ik wilde gewoon geen ding maken van iets wat het niet waard was ding te worden. Om er uiteindelijk toch een ding van te maken, in dit blog. Misschien was het te verwachten dat schrijfdocenten in spe het liever schriftelijk doen. Met alle consequenties van dien.