We kennen ze niet. Niet persoonlijk. Op de foto zie je twee gewone, stralende meiden. Jong, zin in het leven, avontuurlijk. Zoveel plannen, zoveel dromen.
Hun reis naar Panama wordt voor hen de hel. Voor hen en voor de nabestaanden. Niet te weten, ooit te weten wat die meiden hebben moeten doorstaan. In je hoofd dan maar een verhaal maken, erger misschien of minder erg. Niet weten hoe ze samen het einde hebben zien naderen, voelden ze het, wisten ze het, hadden ze pijn?
Er zijn botten gevonden naast schoenen die van die meiden waren. Waarschijnlijk hebben beesten met de resten van de lichamen gelopen en is het daarom dat alles kilometers uit elkaar lag. Verhalen over orgaanhandel. Een gek. Een idioot.
Afschuwelijk wat zij hebben moeten meemaken en afgrijselijk wat ouders en andere familie en vrienden mee moeten maken. Niet een dag of een maand maar een heel leven. Iemand verliezen aan de dood is altijd erg maar het hoe kan veel verzachten. Hier zijn geen verzachtende omstandigheden. Met de beste wil van de wereld kan ik er geen bedenken.