Gisteren postte ik een tweet: Kramer versus Kramer met een knipoog naar Kramer vs Kramer, die fantastische film met Streep en Hofmann. Maar gisteren bestond Kramer versus Kramer slechts uit één man: Sven Kramer. De enige waar hij van kon verliezen.
En dat deed hij ook. Mijn hart huilde een beetje mee met hem. Zo’n groot sportman, zoveel bereikt, behalve die gouden plak van de 10 kilometer. Gisteren moest het gebeuren en het gebeurde niet. Met elke ronde zag je de trekken rondom zijn mond verharden. Het lijden werd in ruim twaalf minuten in beeld gebracht: hard en meedogenloos.
Alles of niets
En het werd niets. Want natuurlijk gaat Sven niet op een lagere plek staan dan dat hij wilde. Dan maar helemaal geen medaille. Ik begrijp dat. Als een volwassen vent stond hij daarna de pers te woord. Het zat er gewoon niet in, zei hij, ‘ik was niet goed genoeg’. En we zagen het allemaal. We zagen allemaal hoe hij niet danste over het ijs, hoe hij niet huppelend de bocht doordolde. Maar winnen of verliezen, er moet iets van hem afvallen. Want over vier jaar zal hij er niet meer bij zijn, toch?
Ik gun hem zo dat hij dat idee kan laten varen. Met trost en opgeheven hoofd. Want hij verloor niet van Bloemen of van die enge Bergsma (die Kramer beschuldigde van hem dwars zitten met het omkoopschandaal van zijn coach). Kramer verloor van zichzelf. Verloor van het idee, het verlangen dat zo groot werd dat het als een molensteen om zijn nek ging hangen. Dan kom je niet vooruit, dan zak je steeds verder door het ijs.
Verliezen
Na het verlies pakten wij, supporters, de draad weer op achter onze computer of achter welke werkplek dan ook. De ban van het Goud van Oranje was doorbroken op het meest ongunstige moment. De man die wij het allemaal gunden. En dat is knap. Want welke winnaar houdt het in Nederland zo lang vol dat wij het iemand blijven gunnen om te winnen. Hoe vaak zeggen ‘wij’ niet dat iemand maar eens een lesje nederigheid moet leren? Niet bij Kramer. Omdat hij echt, by far, de grootste sportman/mens is die we mochten bejubelen.
1 reactie
Ik heb het niet gezien, maar inderdaad wel heel sneu voor Sven Kramer. Maar ik vind het mooi om te lezen dat hij er volwassen en goed mee om ging.