Gisteren was ik even bang dat ik droog naar huis zou fietsen. Ik heb namelijk een regenponcho aangeschaft en in mijn hoofd is dat de oplossing voor fietsen in de regen. Ik haat regenpakken. Dat resulteert in een half pak dragen omdat het wel meevalt met die regen. Het valt nooit mee dus kom ik nog doorweekt aan. Maar die poncho zou het zijn. Gelukkig ging het toch nog regenen onderweg.
Gestopt en mezelf voor een winkelruit in de regencape gehesen. Het duurde even. Waar horen de armen? Waar zijn de touwtjes voor? Wat ik zag in de ruit was korenblauw. Toen ik de voorkant over het stuur had gedrapeerd fietste ik de route verder. Af en toe keek ik in de winkelruiten om een glimp op te vangen van hoe ik er fietsend uitzag. Dat viel niet mee. Ik fietste in een tent, de tentstokken ontbraken maar verder was het kamperen op de fiets. Daar ging ik. Korenblauw door druppels zilver. En maar zeggen tegen mezelf: ‘het maakt niet uit hoe je eruit ziet, als je maar droog over komt.
Iedereen die wel eens tegen mij heeft gezegd: ‘draag nou toch eens een kleur’. Nou meer kleur kan je niet verdragen op een trieste, regenachtige dag in Den Haag.