Dat een Shiba een ras apart is, hoor je vaak. Wij hadden niet te klagen, zeiden we trots, die van ons is heel sociaal. Vooral als ze een snoepje vermoedt in een of andere broekzak. Heel sociaal.
Nadat wij Lola, het buurhondje, een paar dagen op bezoek hadden weten we ineens weer hoe het is om gewoon een hond in huis te hebben. En weten we: wij hebben de Shiba niet, de Shiba heeft ons.
Zo staat ze het liefst. Onze almighty Queen. Boven op de dijk, de landerijen controlerend. Roepen heeft geen zin. Als een roepende in de woestijn voelen we ons. Een snoepje? Been there, done that.
Tips en trucs
Er zijn trucjes om honden jou te laten volgen. Loop gewoon door. Als je uit het zicht bent, dan komen we ze wel hoor…. Niet onze Ami. Ze gaat zitten, ik loop door. Draai me halverwege hoopvol om en zie haar nog steeds als een bevroren standbeeld zitten. Ik loop nog verder door en verstop me achter een bosje. Andere hondenwandelaars kijken mij meewarig aan: weer zo’n baasje die denkt dat dat helpt. Als ik door de bosjes heen probeer Ami te ontwaren, zie ik haar zitten. Haar focus nu helemaal niet meer bij mij maar, observerend hoe andere viervoeters spelen, vermaakt zij zich prima.
Grommend keer ik om. Blaffen wil ik. Als ik haar weer nader rekt ze zich uit en loopt rustig mee naar het hek. De wandeling heeft lang genoeg geduurd vindt mevrouw.
Eigen weg
Een dag eerder zijn we bij een grote plas. Op de terugweg loopt Ami voor ons uit. Uit het zicht. We roepen ‘wacht’, uiteindelijk wacht ze gelaten. Als ze ziet dat we een andere weg inslaan, rent ze naar ons toe. Wij zijn blij, kijk dan, ze komt toch. Maar een trucje werkt maar één keer bij een Shiba. De volgende keer loopt ze gewoon door. We raken haar uit het zicht en ik voel een lichte paniek opkomen. Wat als ze straks, aan het eind van de wandeling, het parkeerterrein oploopt, of de weg die daarachter ligt. Na een lange, ongeruste wandeling, lopen we langs het restaurant en daar zit op het weggetje ernaast, voor het parkeerterrein, Ami ons op te wachten.
Smelten
We hebben een hond. Ze heet Ami. Ze is gewoon zichzelf en daar zal ik aan moeten wennen. Als ze ’s avonds in haar mand ligt, volkomen ontspannen en relax, kijk ik naar haar lieve koppie en smelt. Ik sta op en aai haar dikke vacht. Ze opent niet eens de ogen. Ze weet dat het goed is. Het leven is goed.