Kolo stoba di mama

Zondagmiddag was ik in bibliotheek Escamp in Den Haag. Daar werd die middag een ‘wereldkeuken’ gehouden. Mensen uit de wijk waren gevraagd om een gerecht uit hun eigen land te koken om zo samen een wereldbuffet te vormen.

Mij was gevraagd om korte gesprekjes te voeren over het gerecht en de herinneringen aan andere tijden. Als ik binnenkom staart Vriendin, medeorganisator, mij stilletjes aan. Er wordt aan haar geplukt. Als ik beter kijk zie ik dat haar vinger verbonden wordt en mensen serieus met haar te doen hebben. Vriendin had zich gewaagd aan het snijden van een arretjescake. Twee hechtingen later loopt ze, met de verbonden vinger hooghoudend, rond. Wat fijn dat het niet haar middelvinger was. Hoe leg je dat uit aan al die mensen?

Eten, eten, eten

De organisatie van deze wereldkeuken was er niet op gerust. Ja, veel mensen zouden koken maar de contacten gingen moeizaam. Zou er genoeg zijn en zou iedereen komen die dat toegezegd had? De vrees bleek ongegrond. Vrouwen en mannen komen trots aan met pannen kolo staba, viazi karai, caschupa en moro de habichuela roja. En arretjescake. Er moeten tafels bij om al het eten uit te stallen. Er moeten warmhoudplaten bij om alles warm te houden. Rijke geuren komen mij tegemoet en mijn Weightwatchers-strenght wordt zwakker met de minuut.

Trots

En wat een leuke mensen. En wat een mooie verhalen. Een mijnheer uit Iran wil mij echt spreken. Als dat eindelijk lukt duwt hij mij zijn recept onder de neus. De kleine, oudere man wijst naar zijn vrouw. ‘Mijn vrouw’, zegt hij zo trots als een pauw. En dat ze nog niet zo goed Nederlands spreekt. Het maakt allemaal niet uit. Een oude dame uit Paramaribo, glimlacht verlegen als ze op de foto wordt gezet. Haar ‘pom’ is mama’s pom. Mensen uit Somalië, uit Spanje, Turkije, Kenia, Marokko, Portugal, Griekenland, Canada en natuurlijk, Nederland. Er zijn Turkse mannen met een mooie dans, er wordt getrommeld en er wordt vooral heel veel gegeten, gelachen en gepraat.

Volgend jaar weer

Mensen schieten mij aan. Komt het volgend jaar weer? Dan maken ze iets anders, mag dat? Of beloven dat ze ook iets gaan maken want nu hebben ze alleen meegegeten. En tips. En tops. Goede tips hoor. Dat je bijvoorbeeld weet wat je eet. Als ik later (toch) aan een bordje zit begrijp ik dat goed. Ik neem hapjes van iets?. Misschien combineer ik een Somalisch ontbijt met een Turks nagerecht. Wie zal het zeggen. Mijn maag protesteert lichtjes na de toevoer van zoveel verschillen ingrediënten in één keer. Maar ook dat maakt niet uit. De menselijke ‘ingrediënten’ die ik deze middag mocht ervaren waren zo talrijk en warm dat ik daar lang op kan teren. Eten verbroedert echt.

 

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden