Koffiestress krijg ik als er meer dan vier mensen bij mij thuis koffie willen uit het espessoapparaat. Vroegah had je een grote thermoskan of gewoon een pot volle, vers gezette koffie. Hooguit moest je na tien kopjes opnieuw een pot zetten en dat deed je dan gewoon. Maar nu. Men wil espresso, lungo, cappuccino of (echt waar) senseo. Dat gaat maar met 1 kopje tegelijk. Dan moet de melk in de opschuimer en hoewel het streepje in de kan keurig aangeeft tot waar je de melk er in mag doen, negeer ik dat. Het resultaat is een overlopende opschuimkan die het daarna niet meer echt doet. Ik heb schuimmelk maar koud.
Tijdens een verjaardagsfeestje is de stress het grootste en Vriendin weet dat. Ze hoort mijn gemopper met de minuut toenemen en weet hoe dit kan eindigen. ‘Laat maar schat’, zegt ze lief, ‘ik zorg hier voor’. Mijn arrogantie doet me denken dat ik het toch beter kan maar dan zie ik ze hoe Vriendin rustig de melkkan schoonmaakt, keurig tot het streepje bijvult en op het knopje drukt. Hij doet het weer. In één keer ben ik gedegradeerd tot keukenpersoneel die de kopjes met koffie klaar zet voor verdere behandeling. In het vervolg ga ik het anders doen. Ik maak de cappuccino al helemaal klaar en vries ze in. Met opgeklopte melk en al.